ต้นแอปเปิ้ลกับเด็กน้อย

นานมาแล้ว มีต้นแอปเปิ้ลใหญ่อยู่ต้นนึง และก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนหนึง ชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆและเล่นรอบๆต้นไม้นี้ทุกๆวันเขาปีนขึ้นไปบนยอดของต้นไม้ และก็กินผลแอปเปิ้ล และก็นอนหลับไปภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปิ้ล เขารักต้นไม้ และต้นไม้ก็รักเขา
            เวลาผ่านไป เด็กน้อยโตขึ้น และเขาไม่มาวิ่งเล่นรอบๆต้นไม้ทุกวันอีกแล้ว วันหนึ่ง เด็กน้อย กลับมาหาต้นไม้ เด็กน้อยดูเศร้า
             "มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
             "ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะ ฉันไม่อยากเล่นรอบๆต้นไม้อีกแล้ว ฉันต้องการของเล่น ฉันอยากได้เงินไปซื้อของเล่น" เด็กน้อยตอบ
            "ฉันไม่มีเงินจะให้ ........เก็บลูกแอปเปิ้ลของฉันไปขายสิ เพื่อเอาเงินไปซื้อของเล่น " ต้นไม้ตอบ
            เด็กน้อยตื่นเต้นมาก เขาเก็บลูกแอปเปิ้ลไปหมด และจากไปอย่างมีความสุขหลังจากเขาเก็บแอปเปิลไปหมดแล้ว เขาไม่กลับมาหาต้นไม้อีกเลย ต้นไม้ดูเศร้า..........วันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมา  เขาดูโตขึ้น ต้นไม้รู้สึกตื่นเต้นมาก
            "มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
            "ฉันไม่มีเวลามาเล่นหรอก ฉันมีครอบครัวแล้ว ฉันต้องทำงานเพื่อครอบครัวของฉันเอง เราต้องการบ้าน ช่วยฉันได้ไหม"
            "ฉันไม่มีบ้านจะให้ แต่... ตัดกิ่งก้านของฉันไปสิ ........เอาไปสร้างบ้าน"
            ดังนั้นเด็กน้อยตัดกิ่งก้านทั้งหมดของต้นไม้ไป และจากไปอย่างมีความสุข อีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้เดียวดาย และเศร้า........ วันหนึ่งในฤดูร้อน เด็กน้อยกลับมา ต้นไม้ดีใจมาก
            "มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
            "เปล่า ฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิต และเริ่มแก่ขึ้น ฉันอยากแล่นเรือไปพักผ่อนไกลๆ ให้เรือฉันได้ไหม"
            "ใช้ลำต้นของฉันได้ เอาไปสร้างเรือ เพื่อเธอจะได้เล่นเรือไปและมีความสุข"  ต้นไม้ตอบ
             ดังนั้น เด็กน้อยตัดลำต้นของต้นไม้ไปสร้างเรือ เขาล่องเรือไป และไม่เคยกลับมาอีกเลยหลายปีผ่านไป ในที่สุดเด็กน้อยกลับมา คราวนี้เขาดูแก่ลงไปมาก
            "ฉันเสียใจ ฉันไม่เหลืออะไรจะให้อีกแล้ว ไม่มีผลแอปเปิ้ลให้ ........ฉันไม่มีลำต้นให้ปีนอีก
แล้ว"
            "ฉันไม่มีฟันจะกินแล้ว ฉันปีนไม่ไหว และฉันก็แก่แล้ว" เด็กน้อยตอบ
            "ฉันไม่มีอะไรเหลือให้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่เหลือ มีเพียงรากที่กำลังจะตาย"
           "ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่อยากได้ที่พักพิง ฉันเหนื่อยมาหลายปีแล้ว"
           "รากของต้นไม้แก่ๆ จะเป็นที่พักพิงของหนูได้ ................... มาสิ นั่งลงข้างๆฉัน .......หลับให้สบาย........."
            เด็กน้อยนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ดีใจ ยิ้ม.......และน้ำตาไหล............นี่เป็นเรื่องสำหรับทุกๆคน  ต้นไม้ในเรื่องคือพ่อแม่ เมื่อเราเป็นเด็กตัวเล็กๆ  เรารักที่จะเล่นกับพ่อกับแม่... เมื่อเราโตขึ้น  เราทอดทิ้งพ่อ และแม่  และกลับมาหาท่าน เมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่าง หรือเมื่อเรามีปัญหา ไม่ว่าอย่างไร...พ่อ และแม่ของเราก็จะอยู่และให้ทุกสิ่งอย่างที่ท่านทำได้  หวังเพียงเรามีความสุข คุณอาจจะคิดว่า "เด็กน้อย" ในเรื่องโหดร้ายแต่นั่นคือความจริงที่สะท้อนให้เห็นว่าพวกเราทำกับผู้มีพระคุณอย่างไร?
                        ........ แล้วต้นไม้ของคุณล่ะ ....... เด็กน้อย ......................???


http://writer.dek-d.com/pattanav/story/viewlongc.php?id=298994&chapter=21

http://i1.ytimg.com/vi/Mlit8hBqHFI/maxresdefault.jpg

ขนาดของความรักเมื่อเวลาผ่านไป

 "ความรักของเราไม่ได้เติบโตตามเวลาที่เพิ่มขึ้น แต่ความรักมันเติบโตตามความรู้สึกดี ๆ ที่เพิ่มขึ้น"

         ในจุดหนึ่งของเวลาที่ความรักแทรกเข้ามา หากดึงความรักมาเปรียบเทียบกับเวลา อาจจะคุ้นเคยกับคำว่าความรักทำให้หนึ่งนาทีของเราไม่เท่ากัน แต่หากมองลึกลงไปอีกนิดเราจะพบว่า ความรักทำให้เรารู้สึกอย่างไรกับหนึ่งนาทีที่เสียเวลาอยู่กับมันมากกว่า เรารู้สึกอิ่มเอมหรือว่ารู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านไป นาทีหนึ่งกับความรักที่กำลังเปลี่ยนแปลงชีวิตเราไป 

         มองย้อนกลับไปจุดเริ่มต้น ในวันที่เราเริ่มมีความรัก แน่นอนหนึ่งนาทีของเรามักจะผ่านไปด้วยความรวดเร็ว ดั่งเช่นความสุข มีเวลาเท่าไหร่ก็ไม่เคยเพียงพอ อยากได้อยากจมอยู่กับมันไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จบ หนึ่งนาทีผ่านไปรวดเร็ว เหมือนการละลายของก้อนน้ำแข็ง เมื่อสิ่งดี ๆ เข้ามาในชีวิต มันเป็นเรื่องปกติที่เราอยากทำให้มันอยู่กับเราไปนาน ๆ ลมหายใจที่เพิ่มเข้ามา หัวใจสองดวงที่เติมเต็มให้กันมันทำให้เรารู้สึกถึงการเปลี่ยนไป ความรักทำให้ชีวิตเราดีขึ้น แม้มันจะไม่ได้เป็นความร่ำรวย หรูหรา แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นในความเปลี่ยนแปลงที่ก้าวเข้ามา อยากรู้สึกอิ่มเอมกับการมีชีวิตเช่นนี้ตลอดไปไม่รู้จบ หนึ่งวัน หนึ่งปี สิบปี เราเอาเวลาเข้ามาเกี่ยวข้องกับความรักโดยไม่รู้ตัว

         ความรักทำให้ชีวิตสวยงาม...แม้เพียงใบไม้ที่ร่วงหล่นจากต้น มันก็สามารถทำให้เราคิดถึงใครสักคนได้อย่างไร้สาเหตุ คนที่ทำให้ชีวิตเราเดินช้าลงเพื่อใส่ใจรายละเอียดรอบ ๆ ตัว ที่เราไม่เคยใส่ใจ คนที่ให้เวลาเดินเร็วขึ้นเวลาที่อยู่ด้วยกัน ความรักทำให้เราเปลี่ยนแปลงไปจนยากจะคาดเดา แต่เราก็รู้สึกยินดีและเต็มใจในสิ่งที่คาดเดาไม่ได้เหล่านั้น 

         ในอีกหนึ่งนาทีถัดไป เมื่อรักหมดหวาน ทำให้เราไม่รู้สึกดีกับมันอีกต่อไปแล้ว...เบื่อ โคตรเบื่อ บางสิ่งบางอย่างที่แม้แต่เราก็ไม่สามารถอธิบายได้ ทำให้เราต้องจำทนอยู่ด้วยกันกับมัน เพียงเพื่อทำให้หนึ่งนาทีปกติ มันยาวนานกว่าหนึ่งนาทีของโลก นาทีของความรักมันใช้ความรู้สึกเป็นตัววัดจริง ๆ 

         ความรักทำให้เราเกิดความเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา บางครั้งมันก็ดีขึ้น บางครั้งมันก็แย่ลงกว่าที่เราเคยเป็นอยู่ เพราะความรักมันเป็นสิ่งที่ใช้ความรู้สึกเป็นตัวกำหนด ไม่มีหลักเหตุผลที่แน่นอนตายตัว ชอบก็ชอบ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ วันนี้ชอบพรุ่งนี้ไม่ชอบก็เป็นเรื่องธรรมดา 

         ในความรักมีเวลา ในเวลามีสิ่งที่เราเติมลงไป ในสิ่งที่เราเติมลงไปเราคงต้องย้อนกลับมาถามตัวเองในจุดเริ่มว่าเราใส่อะไรลงไปในนั้น...ในความรัก

         หลายครั้งที่เราดึงเวลากับความรักเข้ามาเกี่ยวกัน ทั้ง ๆ ที่มันไม่น่าจะเกี่ยวข้องอะไรเลยสักนิด เวลาคบใครสักคนกลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว กับคำถามที่ว่าคบแฟนคนนี้มานานหรือยัง กี่ปี กี่วัน และเป็นกฎกติกาบังคับว่าเราต้องจำให้ได้ว่าคบกับคน ๆ นี้นานเท่าไหร่แล้ว ถ้ามันยังเป็นความรักอยู่มันก็นานหน่อย แม้ว่ามันจะพึ่งผ่านมาแค่สามวัน แต่ถ้าเบื่อหน่ายเลิกรักไปแล้ว คำว่าหนึ่งปีมันดูเหมือนนานแสนนานจนนิรันดร์

         หากความรักไม่เกี่ยวกับเวลา แต่ใช้ความรู้สึกตอบคำถาม เราก็จะรู้ได้ว่าเวลาไม่ได้เป็นตัวแปรสำคัญอะไรเลย หากเราจะคบกับใครสักคน แม้นาทีเดียวที่แววตาสัมผัสกันมันก็อาจทำให้ความรักเกิดขึ้นและไม่มีวันหยุดที่จะรู้สึกรักเช่นกัน เพราะเวลาเป็นเพียงส่วนประกอบหนึ่งเท่านั้น ที่เราพยายามหยิบมาวัดความรู้สึกว่ารัก ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วมันไม่เกี่ยวกัน และไม่สามารถวัดอะไรได้สักนิดเวลาไม่ได้ทำให้มันเพิ่มหรือลดลงได้เลย เพราะมันอยู่ที่ใจเราตั้งหากที่จะสั่งให้มันเป็นไป

         คนรักกันสิบปีหรือหนึ่งนาที ก็สามารถมีความรักได้ไม่ต่างกันเลย ถ้ามันคือความรักที่บริสุทธิ์ หนึ่งนาทีความรักจะเป็นอย่างนี้ หนึ่งปีความรักจะเป็นอย่างนี้ เจ็ดปีความรักจะเป็นอย่างนี้ รักไม่ได้เป็นตรรกะตายตัวเช่นนั้น ไม่มีกฎเจ็ดปีสำหรับความรัก ไม่มีกฎสิบนาทีในการจ้องตาเพื่อที่จะรักกัน เราไม่สามารถคำนวณความรักเป็นหน่วยนาที เพื่อหาค่าและคำตอบที่ชัดเจน ตรงไปตรงมาเหมือนทฤษฎีหลักการ บวก ลบ คูณ หาร ทวีคูณในทางคณิตศาสตร์ได้

         ความรักทำให้สิบปีหรือสิบวันไม่มีความหมายใด ๆ เลย หากคนคู่นั้นไม่เคยรักกันจริง เวลาที่เพิ่มขึ้นไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย เวลาไม่ได้มีส่วนทำให้มันมากขึ้นหรือลดลง ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับหัวใจเราต่างหาก ที่จะพึงพอใจ มีความสุขที่จะอยู่กับสิ่งเหล่านี้ได้นานแค่ไหน

         เวลา (สิ่งที่นับได้) กับ ความรัก (สิ่งที่นับไม่ได้) สิ่งสองสิ่ง คำสองคำนี้ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันเลยแม้แต่นิดเดียว น่าแปลกที่เรายังสามารถเอามันมาเกี่ยวกันได้ เกี่ยวกันจนเจ็บใจตัวเอง

         เวลาเป็นตัวกำหนดขนาด จำนวน นาที วันเวลา แต่เวลาไม่ได้เป็นตัวกำหนดขนาด จำนวน ความรัก

         รักมาก รักน้อย ไม่ได้ขึ้นอยู่กับจำนานเวลา แต่มันขึ้นอยู่กับจำนวนความรู้สึกว่ารักของเราต่างหาก เวลามากไม่ได้ทำให้รักมาก เวลาน้อยไม่ได้แปลว่ารักน้อย หากเรากำลังรักใครสักคนมาก อย่าหลงคิดไปว่าเพราะเวลาที่มากขึ้น ทำให้ความรักมันมากขึ้น หากเรากำลังเลิกรักใครอย่าหลงคิดไปว่าเพราะเวลาที่น้อยหรือนานเกินไป ในการคบหาทำให้ความรักจืดจางหมดไป

         จะยาวนานหรือแสนสั้น เวลามันไม่มีความหมายใด ๆ เลย หากคิดจะเลิก จะรัก ใครสักคน เพราะความรักมันขึ้นอยู่กับหัวใจไม่ใช่เวลา

credit:สราวุธ สิงห์ลา

http://wedding.kapook.com/view44318.html

http://www.tlcthai.com/horo/wp-content/uploads/2013/02/dxbnrewa.jpg